0
У Нацыянальным цэнтры прававой інфармацыі адбылося інфармацыйнае мерапрыемства з удзелам дырэктара дзяржаўнай навуковай установы «Інстытут гісторыі НАН Беларусі» Лакізы Вадзіма Леанідавіча.
У сваім выступленні Вадзім Леанідавіч распавёў пра вытокі станаўлення беларускай дзяржаўнасці, складаны шлях беларускага народа да здабыцця ўласнай дзяржавы і незалежнасці.
Асаблівая ўвага была нададзена падзеям 1920–1939 гг., што адбываліся на тэрыторыі Рэспублікі Беларусь: ад несправядлівага Рыжскага мірнага дагавора 1921 года, які падзяліў беларускі народ, да ўз’яднання беларусаў, што пражывалі на тэрыторыі Заходняй Беларусі і Беларускай ССР, у адзінай дзяржаве.
Невыпадкова 17 верасня Указам Кіраўніка дзяржавы аб’яўлены дзяржаўным святам – Днём народнага адзінства. У гэты дзень пачаўся Польскі паход Чырвонай Арміі, які стаў актам гістарычнай справядлівасці ў дачыненні да беларускага народа, падзеленага супраць яго волі ў 1921 годзе.
Уз’яднанне Заходняй Беларусі з БССР мае велізарную гістарычную значнасць для беларускай дзяржаўнасці, бо паспрыяла кансалідацыі беларускай нацыі. Былі праведзены радыкальныя сацыяльна-эканамічныя і культурныя пераўтварэнні ў інтарэсах большасці народа, прадухіленая пагроза паланізацыі і асіміляцыі беларусаў. Беларусь стала тэрытарыяльна суцэльнай дзяржавай, і гэта з’явілася найважнейшай перадумовай для імклівага нацыянальна-дзяржаўнага развіцця, агульнага паступальнага руху беларускага народа да прагрэсу.
Сёння, па сканчэнні многіх гадоў, можна з упэўненасцю сказаць, што галоўнай сілай, якая забяспечыла ўз’яднанне заходніх і ўсходніх беларусаў, стала імкненне з глыбіні народнай душы годна жыць у адзінай моцнай дзяржаве. Адзінства – гэта надзейны шчыт нацыі, гатовай згуртавацца ў цяжкі момант, гарантыя стабільнасці і аснова для ўмацавання суверэнітэту. Так вучыць гісторыя.
Захаванне гістарычнай памяці аб мінулых падзеях – гэта падмурак для зберажэння незалежнасці і суверэнітэту і засцярога ад паўтарэння памылак у сучаснасці і будучыні.
